Na ovoj stranici SKGO objavljuje odgovore Stručne službe SKGO na pitanja koja iz lokalnih uprava dobija u vezi sa funkcionisanjem lokalne samouprave u različitim oblastima i sa primenom nadležnosti i poslova gradova i opština.
Odgovori su dati polazeći od prethodnih iskustava, uvida i gledišta Stručne službe SKGO o primeni nadležnosti lokalne samouprave, od potvrđene dobre prakse u gradovima i opštinama, kao i od iskustava saradnje SKGO sa partnerima iz republičkih institucija i različitih organizacija koje sarađuju sa lokalnim vlastima u Srbiji. Odgovori Stručne službe SKGO ne predstavljaju zvanično tumačenje primene propisa koji uređuju rad lokalnih vlasti, nego njeno mišljenje u vezi sa konkretnim pitanjem koje je postavljeno.
Baza pitanja i odgovora može se pretraživati preko pojma koje se pojavljuje u određenom pitanju ili odgovoru i preko tematskih oblasti, odnosno podtema, koje čine delove nadležnosti lokalne samouprave u Republici Srbiji.
Sve predloge i komentare u vezi sa ovim servisom možete poslati na e-mejl pitaj@skgo.org
Postavite pitanjeKoliki je vremenski rok čuvanja medicinske dokumentacije?
Članom 41. Zakona o zdravstvenoj dokumentaciji i evidencijama u oblasti zdravstva ("Sl. glasnik RS", br. 123/14, 106/15, 105/17 i 25/19 - dr. zakon), utvrđeno je da se medicinska dokumentacija čuva u rokovima propisanim ovim zakonom, kao i propisima kojima se uređuje arhivska građa. Zakonom o zdravstvenoj dokumentaciji i evidencijama u oblasti zdravstva je utvrđeno da se zdravstveni karton i istorija bolničkog lečenja čuva 10 godina nakon smrti pacijenta ili 90 godina nakon otvaranja, odnosno u propisanim slučajevima 40 godina. Matična knjiga, stomatološki karton i podaci koji se vode u elektronskom obliku čuvaju se trajno. Ostala osnovna medicinska dokumentacija čuva se 15 godina nakon poslednjeg upisa podataka.
Zdravstvena ustanova, privatna praksa i drugo pravno lice za koje je posebnim zakonom predviđeno da obavlja i poslove zdravstvene delatnosti (u daljem tekstu: drugo pravno lice) dužni su da po prestanku obavljanja zdravstvene delatnosti, odnosno brisanja iz registra nadležnog organa, predaju na čuvanje zdravstvenu dokumentaciju nadležnom arhivu u skladu sa zakonom kojim se uređuje arhivksa građa.
Za nepridržavanje propisanih rokova čuvanja, zaprećene su novčane kazne.
Da li zdravstvena inspekcija Ministarstva zdravlja može da prosledi predstavku savetniku za zaštitu prava pacijenata koja se odnosi na kršenje prava pacijenta pre sprovedenog postupka od strane savetnika pacijenata?
Imajući u vidu da je Zakonom o pravima pacijenata ("Sl. glasnik RS", br. 45/13 i 25/19 - dr. zakon) i Pravilnikom o načinu postupanja po prigovoru, obrascu i sadržaju zapisnika i izveštaja savetnika za zaštitu prava pacijenata („Službeni glasnik Republike Srbije“, br. 71/13 i 40/14-ispravka), propisano da po prigovoru koji se odnosi na prava pacijenata zdravstvena inspekcija postupa u slučaju nezadovoljstva izveštajem savetnika pacijenata, zdravstveni inspektor u ovom trenutku može proslediti predstavku nadležnom savetniku pacijenata ukoliko on prethodno nije sproveo postupak po prigovoru pacijenta, odnosno njegovog zakonskog zastupnika.
Sa druge strane Zakonom o zdravstvenoj zaštiti („Službeni glasnik RS“, broj 25/19), je propisano da je zdravstvena inspekcija ovlašćena da postupa po predstavkama i vrši uvid u ostvarivanje zdravstvene zaštite i prava pacijenata.
Da li se internatski smeštaj za učenike srednjih škola sa smetnjama u razvoju može finasirati ili sa lokalnog nivou u skladu sa ZOSOV ili samo sa republičkog nivoa u skladu sa Zakonom o socijalnoj zaštiti?
U vezi finansiranja fizioterapeuta, domskog smeštaja i prevoza treba napomenuti da je članom 11. stav 4. Zakona o finansijskoj podršci porodici sa decom („Sl. glasnik RS“, br. 113/17 i 50/18) data mogućnost opštini, odnosno gradu da mogu, ako su obezbedili sredstva, da utvrde i druga prava, veći obim prava od prava utvrđenih ovim zakonom i povoljnije uslove za njihovo ostvarivanje.
Na teritoriji opštine u pojedinim hraniteljskim porodicama žive deca koja imaju prebivalište na teritoriji nekih drugih opština, koja pohađaju pohađaju školu van teritorije svog prebivališta i po mišljenju Interresorne komisije potreban im je lični pratilac. S tim u vezi, postoji problem što opština ne može da plati uslugu za decu koja nemaju prebivalište na teritoriji opštine u kojoj idu u školu. Druge opštine prihvataju da plate uslugu za svoju decu, ali se i tu pojavljuje računovodstveni problem u smislu da jedna opština ne može drugoj opštini da prenese sredstva ili Centar za socijalni rad jedne opštine drugoj. Da li je za ovu uslugu moguće uspostavljanje međuopštinskae saradnja? I ako jemoguće molimo za smernice u tom pravcu.
Članom 119. Zakona o socijalnoj zaštiti („Sl. glasnik RS", br. 24/11) propisano je da Odluku o ostvarivanju prava korisnika utvrđenih Zakonom o socijalnoj zaštiti i o korišćenju usluga socijalne zaštite koje obezbeđuje Republika Srbija, autonomna pokrajina i jedinica lokalne samouprave donosi nadležni centar za socijalni radi (u daljem tekstu: CSR). Imajući u vidu da je usluga ličnog pratioca deteta usluga socijalne zaštite (član 83. Pravilnika o bližim uslovima i standardima za pružanje usluga socijalne zaštite) iz grupe dnevnih usluga u zajednici (član 40. Zakona o socijalnoj zaštiti) odluku o korišćenju ove usluge donosi CSR. Centar za socijalni rad odlučuje o korišćenju usluge socijalne zaštite, primenom odredaba zakona kojim se uređuje opšti upravni postupak (član 69. Zakona o socijalnoj zaštiti). Pri donošenju odluke o korišćenju usluge, CSR je dužan da da uzme u obzir mišljenje Interresorne komisije. Mišljenje Interresorne komisije nije upravni akt niti javna isprava već, kao što sam naziv ukazuje, stručno mišljenje koje je osnov za dalje postupanje.
Nadležnost centra za socijalni rad se utvrđuje prema prebivalištu korisnika. Izuzetno, postupak za korišćenje usluga socijalne zaštite može sprovesti centar za socijalni rad na čijoj teritoriji korisnik ima boravište (član 68. Zakona o socijalnoj zaštiti). Građanin je dužan da boravište, kao mesto u kome građanin privremeno boravi van mesta svog prebivališta duže od 90 dana (član 6. Zakona o prebivalištu i boravištu građana) prijavi nadležnom organu po mestu boravišta u roku od osam dana od dana dolaska u mesto boravišta (član 15. Zakona o prebivalištu i boravištu građana). Prijavu i odjavu boravišta za maloletno lice ili lice bez poslovne sposobnosti, podnosi njegov roditelj, odnosno staratelj ili drugi zakonski zastupnik (član 3. zakona o prebivalištu i boravištu građana).
Nema sumnje da se postupak odlučivanja o korišćenju usluge ličnog pratioca deteta po pravilu sprovodi u CSR gde dete ima prebivalište. U izuzetnim okolnostima postupak može da se sprovede u CSR gde dete ima boravište. Primenom gore navedenih propisa, boravište deteta je trebalo prijaviti na teritoriji lokalne samouprave u kojoj je dete smešteno u hraniteljsku porodicu. U predmetnom slučaju moglo bi se smatrati da se radi o izuzetnim okolnostima, imajući u vidu da dete boravi na teritoriji JLS u kojoj nema prebivalište a usled dinamike potrebe za podrškom, predmet može da bude preuzet od strane CSR na teritoriji JLS u kojoj dete ima boravište. Odluka o prebacivanju predmeta se donosi u dogovoru dva CSR a eventualni sukob mesne nadležnosti rešava ministar nadležan za socijalnu zaštitu što je propisano i članom 68. Zakona o socijalnoj zaštiti.
Obezbeđivanje usluga socijalne zaštite je sasvim odvojena materija od postupka odlučivanja o korišćenju usluga. Dnevne usluge u zajednici, u koje spada usluga ličnog pratioca deteta, obezbeđuje JLS. Polazeći od prava građana na odlučivanje u JLS, koje je vezano za biračko pravo a ono pak za prebivalište građana, proizilazi da se sva prava o kojima odlučuje JLS, bez posebnog naglašavanja, odnose na osobe sa prebivalištem na teritoriji konkretne JLS. Nema zakonskih prepreka da JLS omogući određena prava iz svoje nadležnosti i građanima sa boravištem u toj JLS, o čemu bi bilo potrebno doneti odgovarajuću odluku. Dakle, prava vezana za usluge socijalne zaštite koje utvrđuje JLS, pa time i prava vezana za uslugu ličnog pratioca deteta, odnose se, po pravilu, na decu sa prebivalištem u toj JLS. Međutim, JLS odgovarajućom odlukom može da utvrdi i prava vezana za uslugu ličnog pratioca deteta, koja se odnose na decu sa boravištem na teritoriji JLS.
Članom 9. Zakona o socijalnoj zaštiti predviđeno je da jedinica lokalne samouprave obezbeđuje obavljanje delatnosti u oblasti socijalne zaštite iz okvira svojih prava i dužnosti osnivanjem ustanova ili poveravanjem vršenja tih delatnosti drugim pravnim i fizičkim licima, dok je članom 64. zakona propisano da se usluge socijalne zaštite za kojima postoji potreba, a ne mogu ih obezbediti u potrebnom obimu ustanove socijalne zaštite koje je osnovala JLS, nabavljaju se od pružaoca usluga socijalne zaštite koji je za to licenciran kroz postupak javne nabavke usluga socijalne zaštite, u skladu sa zakonom koji uređuje javne nabavke, zakonom koji uređuje socijalnu zaštitu i propisima donetim za njihovo sprovođenje. Propisima je jasno uređeno da se usluge socijalne zaštite a time i usluga ličnog pratioca deteta, mogu obezbeđivati na dva načina: osnivanjem ustanove koja bi pružala konkretnu uslugu ili nabavkom usluge od ovlašćenog pružaoca. U konkretnom slušaju, JLS na čijoj teritoriji dete ima prebivalište, ne može osnovati ustanovu na teritoriji JLS u kojoj dete ima boravište te bi uslugu ličnog pratioca tog deteta moralo da nabavi u postupku javne nabavke.
Članom 13. Zakona o lokalnoj samoupravi predviđeno je da jedinice lokalne samouprave sarađuju i udružuju se radi ostvarivanja zajedničkih ciljeva, planova i programa razvoja, kao i drugih potreba od zajedničkog interesa i radi njihovog ostvarivanja mogu udruživati sredstva i obrazovati zajedničke organe, preduzeća, ustanove i druge organizacije i službe, u skladu sa zakonom i statutom. Tako JLS mogu osnivati zajedničke ustanove za pružanje usluga socijalne zaštite, što u navedenom primeru nije slučaj. U skladu sa Zakonomo socijalnoj zaštiti, nadležni organi dveju ili više jedinica lokalne samouprave mogu objaviti zajednički poziv za podnošenje ponuda za pružanje usluga socijalne zaštite da bi se ove usluge ekonomičnije i efikasnije obezbedile (član 65. Zakona o socijalnoj zaštiti).
Zabeleženi su primeri sporazuma dve JLS o pružanju usluga socijalne zaštite od strane ustanove koju je osnovala jedna od potpisnica takvog sporazuma (uglavnom se radi o usluzi prihvatilišta). Ovakva praksa nema utemeljenje u propisima. Naime JLS nije pružalac usluge pa samim time dve JLS ne mogu o tome da postignu sporazum. Ustanova koju je osnovala jedna JLS može da pruža usluge koje obezbeđuje druga JLS ali takva usluga mora da bude nabavljena u postupku javne nabavke jer je ustanova zasebno pravno lice odnosno pružalac usluge nad kojim JLS koja nije osnivač te ustanove, nema kontrolu u smislu zakona kojim se uređuju javne nabavke (član 13. Zakona o javnim nabavkama).
Propisi ne uređuju eksplicitno sve elemente koji su potrebni za odgovor na postavljeno pitanje ali se može zaključiti da bi jedini, potpuno ispravan način obezbeđivanja usluge ličnog pratioca za dete u hraniteljskoj porodici na teritoriji JLS u kojoj nema prebivalište, da tu uslugu, primenom propisa kojim su uređene javne nabavke, obezbedi JLS na čijoj teritoriji dete ima prebivalište.
Sa tim u vezi, ukazujemo i na mogućnost izmene ugovora o javnoj nabavci (osnov za izmenu ugovora može biti po više osnova iz Zakona o javnim nabavkama, u zavisnosti od sadržine konkretnog ugovora koji je zaključen, ali je u svakom slučaju moguć.
Da li u skladu sa Zakonom o rodnoj ravnopravnosti lica koja se bave poslovima rodne ravnopravnosti moraju biti šefovi Sektora za ljudske resurse? Da li u nekoj lokalnoj samoupravi postoji Odeljenje, Odsek, Kancelarija koja se bavi rodnom ravnopravnošću, gde na tim poslovima radi tim ljudi (da su im sistematizovana radna mesta) ili Odsek koji se bavi poslovima koja se tiču sprečavanjem diskriminacije u njihovoj lokalnoj samoupravi, poslovima rodne ravnopravnosti, poboljšanje položaja LGBT populacije?
Zakon o rodnoj ravnopravnosti („Sl. glasnik RS, br. 52/21) u čl. 64. propisuje obavezu organa javne vlasti na svim nivoima da odrede lice zaduženo za rodnu ravnopravnost. Saglasno članu 6. st. 1. tačka 8. Zakona, ova zakonska obaveza odnosi se i na organe javne vlasti obrazovane na nivou JLS, kao i onih koji se u potpunosti ili delimično finansiraju iz budžeta JLS (javna preduzeća, javne ustanove, zavodi, komunalna milicija, sportske organizacije i udruženja i dr.). Ovi organi javne vlasti imaju zakonsku obavezu određivanja lica zaduženog za rodnu ravnopravnost pod uslovom da imaju više od 50 zaposlenih i radno angažovanih lica. U ukupan broj od 50 zaposlenih i radno angažovanih lica ubrajaju se lica koja su zasnovala radni odnos na određeno ili neodređeno vreme, lica koja obavljaju rad van radnog odnosa, po osnovu ugovora o privremenim i povremenim poslovima, ugovora o delu, ugovora o stručnom osposobljavanju i usavršavanju ili ugovora o dopunskom radu.
Rukovodilac organa javne vlasti JLS dužan je da za lice zaduženo za rodnu ravnopravnost odredi rukovodioca/rukovoditeljku one organizacione jedinice u čijoj nadležnosti su poslovi koji se odnose na vođenje evidencije u oblasti rada (član 64. stav 2. ZRR). Koja je to konkretna organizaciona jedinica, zavisi od unutrašnje organizacije i sistematizacije radnih mesta i konkretnom organu javne vlasti, odnosno, od toga u okviru koje organizacione jedinice se obavljaju poslovi vođenja evidencija u oblasti rada. Tako će, na primer, u nekoj opštinskoj upravi to biti rukovodilac/rukovoditeljka odeljenja za ljudske resurse, u nekoj JLS rukovodilac/rukovoditeljka odeljenja za opštu upravu, zajedničke poslove, poslove organa opštine, društvene delatnosti i sl.
Poislovi koje obavlja lice zaduženo za rodnu ravnopravnost regulisani su članom 64. Zakona o rodnoj ravnopravnosti. Aktom o sistematizaciji radnih mesta u oragnima uprave JLS treba opisati poslove koje obavljaju lica zadužena za rodnu ravnopravnost. Ti poslovi su načelno regulisani u čl. 64 st. 3. ZRR i treba ih bliže opisati i precizirati.
Treba imati u vidu da je o određivanju lica zaduženog za rodnu ravnopravnost i o svakoj promeni ovog lica, organ uprave JLS dužan da obavesti Ministarstvo za ljudska i manjinska prava i društveni dijalog.
Lica zadužena za rodnu ravnopravnost moraju biti obučena za obavljanje poslova iz ovog svog delokruga, s tim što će Ministarstvo za ljudska i manjinska prava i društveni dijalog u saradnji sa Nacionalnom akademijom za javnu upravu bliže urediti program i način obuke ovih lica.
Nema zakonskih smetnji da se u JLS, pored instituicionalnih mehanizama čije je osnivanje po zakonu obavezno, osnuje Kancelarija za rodnu ravnopravnost, čiji delokrug rada može obuhvatiti i delovanje na planu unapređenja ravnopravnosti pojedinih ranjivih grupa, kao što je npr. Kancelarija za rodnu ravnopravnost i unapređenje LGBT osoba u Novom Sadu.