Na ovoj stranici SKGO objavljuje odgovore Stručne službe SKGO na pitanja koja iz lokalnih uprava dobija u vezi sa funkcionisanjem lokalne samouprave u različitim oblastima i sa primenom nadležnosti i poslova gradova i opština.
Odgovori su dati polazeći od prethodnih iskustava, uvida i gledišta Stručne službe SKGO o primeni nadležnosti lokalne samouprave, od potvrđene dobre prakse u gradovima i opštinama, kao i od iskustava saradnje SKGO sa partnerima iz republičkih institucija i različitih organizacija koje sarađuju sa lokalnim vlastima u Srbiji. Odgovori Stručne službe SKGO ne predstavljaju zvanično tumačenje primene propisa koji uređuju rad lokalnih vlasti, nego njeno mišljenje u vezi sa konkretnim pitanjem koje je postavljeno.
Baza pitanja i odgovora može se pretraživati preko pojma koje se pojavljuje u određenom pitanju ili odgovoru i preko tematskih oblasti, odnosno podtema, koje čine delove nadležnosti lokalne samouprave u Republici Srbiji.
Sve predloge i komentare u vezi sa ovim servisom možete poslati na e-mejl pitaj@skgo.org
Postavite pitanjeDa li postoji mogućnost ozakonjenja montažnog objekta koji je postavljen na građevinskom zemljištu u javnoj svojini grada, na lokaciji na kojoj je namena odgovarajuća i gde je moguće u skladu sa zakonom dati zemljište u zakup? Za predmetni objekat ne postoji odobrenje za izgradnju, ne može se utvrditi da li se radi o izigravanju člana 4. stav 5. Zakona o ozakonjenju objekata. Takođe, ako se ne radi o izigravanju navedenog člana Zakona, a radi se o montažnom objektu, da li se isti može ozakoniti i koji je pravni osnov?
Članom 5. stav 1. tačke 2) i 3) Zakona o ozakonjenju objekata propisano je da predmet ozakonjenja ne mogu biti objekti izgrađeni od materijala koji ne obezbeđuje trajnost i sigurnost objekta, kao ni objekti izgrađeni na površinama javne namene, odnosno na zemljištu planiranom za uređenje ili izgradnju objekata javne namene za koje se, u skladu sa odredbama posebnog zakona, utvrđuje javni interes i koji su u obaveznoj javnoj svojini u skladu sa odredbama drugih posebnih zakona.
Ukoliko se, u konkretnom slučaju, radi o montažnom objektu koji je postavljen (dakle, nije izgrađen) u tom slučaju ovaj objekat ne može biti predmet ozakonjenje. Ukoliko se radi o površini javne namene, to je dodatni razlog zbog čega objekat ne može biti ozakonjen.
Predmet ozakonjenja je pomoćni objekat u centru grada, u okviru parcele u svojini fizičkog lica, u okviru regulacije, ali na raskrsnici. Namena parcele je odgovarajuća. Postoji važeći PGR. Ulica je izgrađena, oko parcele postoji prostor za trotoar. Da li je u konkretnom slučaju potrebno utvrđivati saobraćajnu preglednost zbog raskrsnice, koji organ bi bio nadležan za utvrđivanje preglednosti i koji je pravni osnov?
U skladu sa članom 8. Zakona o ozakonjenju objekata, predmet ozakonjenja može biti objekat koji se može uskladiti sa važećim planskim dokumentom u pogledu namene i spratnosti objekta. Istovremeno, kako je to propisano članom 5. Zakona, predmet ozakonjenja ne može biti objekat izgrađen na površinama javne namene, odnosno na zemljištu planiranom za uređenje ili izgradnju objekata javne namene za koje se, u skladu sa odredbama posebnog zakona, utvrđuje javni interes i koji su u obaveznoj javnoj svojini u skladu sa odredbama drugih posebnih zakona. Članom 5. stav 1. tačka 4) precizirano je da predmet ozakonjenje ne mogu biti objekti izgrađeni u zaštitnim zonama u skladu sa odredbama posebnih zakona (u zaštitnom pojasu: puta, železnice, dalekovoda, vodotoka, poletno-sletne staze, kao i druge zaštitne zone u skladu sa odredbama posebnih zakona).
Ukoliko je predmetni pomoćni objekat izgrađen u zoni odgovarajuće namene propisane planom (PGR) i može se uskladiti sa planom u pogledu namene i spratnosti, on može biti predmet ozakonjenja. Međutim, ukoliko predmetna ulica predstavlja put za koji je u skladu sa posebnim zakonom utvrđen zaštitni pojas, prethodni uslov za ozakonjenje takvog objekta bio bi pribavljanje saglasnosti upravljača javnog puta (član 5. stav 3).
Prilikom izrade Javnog poziva za sufinansiranje projekata za ostvarivanje javnog interesa u oblasti javnog informisanja iz budžeta opštine na koji način se određuje najveći iznos koji se može odobriti po projektu?
Način obezbeđivanja i raspoređivanja sredstava za ostvarivanje javnog interesa u oblasti javnog informisanja propisan je Zakonom o javnom informisanju i medijima („Sl. glasnik RS“, br. 83/14, 58/15 i 12/16 - autentično tumačenje), kao i Pravilnikom o sufinansiranju projekata za ostvarivanje javnog interesa u oblasti javnog informisanja („Sl. glasnik RS“, br. 16/16 i 8/17).
Članom 17. Zakona o javnom informisanju i medijima, propisano je da Republika Srbija, autonomna pokrajina, odnosno jedinica lokalne samouprave obezbeđuje iz budžeta deo sredstava za ostvarivanje javnog interesa u oblasti javnog informisanja i raspoređuje ih na osnovu sprovedenih javnih konkursa i pojedinačnim davanjima, na osnovu principa o dodeli državne pomoći i zaštiti konkurencije, bez diskriminacije. Za pojedinačna davanja može se opredeliti najviše 5% sredstava od ukupno opredeljenih sredstava za ostvarivanje javnog interesa putem javnih konkursa.
Članom 18. istog Zakona propisano je da se Konkurs raspisuje za projekte:
Iznos sredstava namenjenih projektima proizvodnje medijskih sadržaja ne može biti manji od 90% iznosa sredstava opredeljenih za konkurs.
Konkurs se raspisuje za sprovođenje projekata čija realizacija ne može biti duža od tri godine.
Članom 2. Pravilnika o sufinansiranju projekata za ostvarivanje javnog interesa u oblasti javnog informisanja propisano je da radi ostvarivanja javnog interesa u oblasti javnog informisanja, koji je definisan članom 15. Zakona o javnom informisanju i medijima, Republika Srbija, autonomna pokrajina i jedinica lokalne samouprave, obezbeđuju iz svog budžeta sredstva za sufinansiranje projekata za ostvarivanje javnog interesa u oblasti javnog informisanja.
Dalje, članom 3. istog Pravilnika, propisano je da se sredstva iz člana 2. ovog pravilnika raspoređuju, u toku kalendarske godine, na osnovu sprovedenog javnog konkursa i na osnovu pojedinačnih davanja, u skladu sa pravilima o dodeli državne pomoći i zaštiti konkurencije, bez diskriminacije. Organ nadležan za poslove javnog informisanja Republike Srbije, autonomne pokrajine, odnosno jedinice lokalne samouprave, koji dodeljuje sredstva, prilikom sprovođenja javnog konkursa i pojedinačnog davanja, vodi računa o strateškim opredeljenjima države u oblasti javnog informisanja.
Članom 4. Pravilnika, propisano je da odluku o konkursima koji se raspisuju u toku kalendarske godine, donosi organ nadležan za poslove javnog informisanja na republičkom, pokrajinskom, odnosno lokalnom nivou.
Članom 9. Propisano je da Javni poziv za učešće na konkursu sadrži:
Članom 15. stav 1. Pravilnika, propisano je da od ukupno opredeljenih sredstava za konkurs, najmanje 90% iznosa sredstava mora biti namenjen projektima proizvodnje medijskih sadržaja, a najviše 10% iznosa sredstava može biti namenjen projektima organizovanja i učešća na stručnim, naučnim i prigodnim skupovima, kao i projektima unapređivanja profesionalnih i etičkih standarda u oblasti javnog informisanja.
Stavom 2. predviđeno je da procenat opredeljenih sredstava za namene iz stava 1. ovog člana, utvrđuje organ koji raspisuje konkurs, odlukom kojom se raspisuje konkurs.
Na osnovu svega napred navedenog može se zaključiti da se sredstva za sufinansiranje projekata za ostvarivanje javnog interesa u oblasti javnog informisanja obezbeđuju Odlukom o budžetu jedinice lokalne samouprave. Navedena sredstva raspodeljuju se putem javnog konkursa. Javni poziv za učešće na konkursu sadrži, između ostalog, najmanji i najveći iznos sredstava koji se odobravaju po projektu. Obzirom da način određivanja ovih iznosa nije propisan, u praksi bi oni trebalo da se određuju na osnovu analize potreba jedinice lokalne samouprave za određenim medijskim sadržajima, analize troškova produkcije određenih medijskih sadržaja za koje su dodeljena sredstva po konkursima u ranijim godinama, kao i ukupno raspoloživih odnosno planiranih sredstava za sufinansiranje projekata za ostvarivanje javnog interesa u oblasti javnog informisanja. Navedene analize vrši nadležna služba/odeljenje gradske/opštinske uprave koja sastavlja predlog teksta konkursa i dostavlja ga opštinskom/gradskom veću na razmatranje. Konačan tekst konkursa, odnosno odluku o konkursu, donosi organ nadležan za poslove javnog informisanja na lokalnom nivou (u većim JLS postoji npr. poseban Sekretarijat za informisanje u okviru uprave kao nadležnog organa, zatim u većini JLS prema našem uvidu ovakve odluke donosi i objavljuje opštinsko/gradsko veće, a ima primera gde to čini i skupština JLS).
Da li škola rezervnih vojnih oficira može biti vrednovana, tretirana kao viša školska sprema za zaposlenog u opštinskoj upravi na poslovima planiranja i odbrane? Lice koje te poslove obavlja ima završenu gimnaziju.
Zakonom o vojnom obrazovanju („Sl. glasnik RS“, br. 36/2018) i to članom 7. je propisano:
„Visoko vojno obrazovanje ostvaruje se školovanjem na strukovnim studijama i akademskim studijama prvog, drugog i trećeg stepena, u okviru obrazovno-naučnih polja, kao i kroz osnovna, primenjena i razvojna istraživanja u naučnim oblastima od značaja za odbranu i Vojsku Srbije.
Visoko vojno obrazovanje realizuje se integrisanjem obrazovne i naučnoistraživačke delatnosti radi stalnog unapređenja kvaliteta nastave i usavršavanja naučnoistraživačkog i stručnog rada od značaja za odbranu i Vojsku Srbije.
Vojne visokoškolske ustanove obavljaju i ekspertsko-konsultantsku delatnost, učestvuju u izradi nastavno-obrazovne literature, a mogu obavljati i druge poslove kojima se komercijalizuju rezultati naučnog i istraživačkog rada, pod uslovom da se navedenim delatnostima ne ugrožava kvalitet nastave i osnovna delatnost vojnih visokoškolskih ustanova“.
Prema odredbama istog Zakona vojne visokoškolske ustanove su Univerzitet i fakultet. Univerzitet odbrane je samostalna visokoškolska ustanova koja obavlja delatnost visokog vojnog obrazovanja kroz studije prvog, drugog i trećeg stepena iz više naučnih oblasti u okviru obrazovno-naučnih polja, u skladu sa dozvolom za rad, osnivačkim aktom i Zakonom o visokom obrazovanju.
Vojna akademija je visokoškolska jedinica u sastavu Univerziteta odbrane koja izvodi studijske programe u skladu sa dozvolom za rad, programe usavršavanja i programe vojno stručnog osposobljavanja, u skladu sa osnivačkim aktom i ovim zakonom.
Medicinski fakultet VMA je visokoškolska jedinica u sastavu Univerziteta odbrane koja izvodi studijske programe u polju medicinskih nauka, u skladu sa dozvolom za rad, i programe vojno stručnog osposobljavanja u skladu sa osnivačkim aktom i zakonom.
Vojno stručno osposobljavanje, u smislu ovog zakona, podrazumeva programe obuke za rezervne oficire Vojske Srbije, kandidata za prijem u profesionalnu vojnu službu i stranih državljana. Dakle, u slučaju rezervnih oficira organizuje se stručno osposobljavanje, ali se sticanje zvanja rezervnog oficira ne može izjednačiti sa sticanjem visokog vojnog obrazovanja.
Odredbama Zakona o vojnim školama i vojnim naučnoistraživačkim ustanovama („Sl. list SRJ“, br. 80/94, 85/94 - ispr. i 74/99 i "Sl. list SCG", br. 44/2005), i to članom 12., koji je prestao da važi stupanjem na snagu Zakona o vojnom obrazovanju, je propisano:
„Visoka vojna škola, pored školovanja i usavršavanja iz člana 9. stav 1. ovog zakona, organizuje i školovanje za rezervne oficire Vojske Jugoslavije.
Školovanje za rezervne oficire traje onoliko vremena koliko iznosi vojni rok lica upućenog u školu za rezervne oficire.
Kandidati za rezervne oficire su lica sa stečenim visokim obrazovanjem“.
Dakle, shodno odredbama ovog Zakona, koje su u međuvremenu prestale da važe, uslov za kandidata za rezervnog oficira je da je već reč o licu sa stečenim visokim obrazovanjem.
Shodno zakonskim odredbama okončanje programa škole rezervnih oficira ne može da bude izjednačeno sa sticanjem visoke stručne spreme.
Za člana Veća izabran je penzioner, da li on može ostvarivati pravo na punu naknadu za vršenje funkcije člana Veća ili samo pravo na razliku između naknade i penzije?